Potosi, Sucre en Santa Cruz

Hola!

De afgelopen anderhalve week heb ik drie steden bezocht: Potosi, Sucre en Santa Cruz.

Eenmaal aangekomen in ‘t hostel in Potosi zijn we met z’n zessen (na de Uyunitour), Gijs, ik, de twee Fransen en Italianen, een rondje gaan lopen door de stad om uiteindelijk bij de supermarkt boodschappen te halen voor het avondeten en nog een drankje na afloop. In het hostel was het niet druk en dat betekende dat wij ongestoord konden borrelen en konden genieten van de kookkunsten van onze Italiaan. Nadat de drankvoorraad op was, zijn we vroeg naar bed gegaan. Ik denk dat we allemaal nog moe waren van de vierdaagse reis. Zondag zijn we na het ontbijt Potosi weer ingedoken. Veel zaken zaten dicht, maar we vermaakten ons prima. ‘s Middags zijn we wezen poolen in een poolcafé. Een uurtje poolen kostte zo’n 1,50 euro. Daarna hebben we afscheid genomen van Fransen, want zij gingen al op doorreis. Na het avondeten zijn de Italianen, Gijs en ik nog een bar ingedoken. Op de deur stond groot dat het een karaokebar was, maar daar was niks van waar. Rond 22.30 uur zijn we richting het hostel gelopen. Na een goede nachtrust zijn we met z’n vieren met een georganiseerde tour richting de mijnen gegaan. Een unieke ervaring! Ook spraken we nog met een aantal mijnwerkers. Heel bijzonder, maar we mochten niet alles vragen. Sommige dingen zouden namelijk te gevoelig kunnen liggen, zoals de zorgen om de families. Ook zijn de werkomstandigheden slecht. Mijnwerkers worden vaak niet ouder dan vijftig jaar (en dat is al oud) en zijn soms al op hun veertiende begonnen met werken! Bovendien is het bizar om te beseffen dat zink, zilver, goud en koper dat wij gebruiken voor nieuwe armbanden of televisies uit deze mijnen kan komen. Dan denk je wel twee keer na voor je een nieuwe tv koopt terwijl de ander nog prima werkt. Nog twee weetjes over de mijnen: elk jaar gaan er zo’n 54 mensen dood in de mijnen door het werk (eentje per week dus) en in de afgelopen 500 jaar zijn er acht miljoen mensen gestorven in de mijnen. Voor toeristen is het verder wel veilig hoor!

Eind van de dag ben ik naar Sucre gereisd. Hier zat is samen met Esmee en Jelmer in een soort pension en dat was wel even lekker nadat ik een week lang 24/7 met minimaal zes personen was. Vorige week dinsdag zijn we met z’n drieën naar de begraafplaats van Sucre gegaan, heel mooi, ruim opgezet en wit. Sucre behoort tot het UNESCO-werelderfgoed, omdat de stad zo wit is. ‘s Middags zijn we lekker wezen lunchen, heb ik weer een deel van m’n reis uitgestippeld aan de hand van m’n heilige boek, The Lonely Planet, en hebben wat borrelhapjes gehaald bij de supermarkt. ‘s Avonds gingen Esmee en Jelmer al naar La Paz, maar gelukkig waren er twee gasten uit Groningen die richting ‘t pension kwamen. Samen zijn we woensdag richting een kerk gelopen waar je op de zesde verdieping kon lunchen en een fantastisch uitzicht had over de stad. Daarna zijn we naar een Nederlandse kroeg gegaan in Sucre om Koningsdag te vieren. Het was wel even lekker om met Nederlanders te zijn, omdat ik ‘s ochtends nog even een besefmoment had van “ik-reis-alleen” dat even niet chill was. Gelukkig hebben meer soloreizigers dit en vindt niemand het gek.

Voor we Koningsdag gingen vieren, had ik nog tegen de Groningers gezegd: “Ik ga niet aan de shotjes, want dan ga ik bergafwaarts.” Bij binnenkomst was m’n ruggengraat al verdwenen en werden er gratis oranjeshotjes geserveerd. We hadden een leuke middag en avond met alle Nederlanders en een paar verdwaalde Duitsers. ‘s Avonds was er op het binnenplaatsje van de kroeg ook nog pamfluitles. Uiteraard gingen we met z’n allen een kijkje nemen en al snel stonden we op de pamfluitbeat te dansen. De ouders van alle pamfluitkinderen vonden het geweldig en legden onze danskunsten vast op camera.

Donderdag ben ik rustig opgestaan en met twee Nederlands die ik tijdens Koningsdag had leren kennen het centrum van Sucre ingedoken. Eenmaal op de markt wilden we bij een fruitkraampje een smoothie drinken voor zo’n 0,75 euro per stuk. Keuze genoeg, want er stonden zes vrouwen te zwaaien dat we echt bij hun tentje iets moesten bestellen. ‘s Avonds zijn we nog uit eten geweest en haakte ook Romy aan die we tijdens Koningsdag hebben leren kennen. Samen met haar ben ik vrijdag richting Santa Cruz vertrokken. Samen hebben we op zaterdag de stad verkend. Het centrum is niet heel groot, maar ik vond het wel mooi. Volgens mij hebben ze hier ook nog nooit van het woord “marketing” gehoord, want ze verkopen hier in de ene straat schoenen en in de andere straat zitten alleen maar kappers. Niet heel logisch. Eenmaal terug in het hostel hebben we lekker in de zon op het dakterras van het hostel een paar biertjes genuttigd. Zondag zouden we eigenlijk een dagtour gaan maken, dus de wekker stond netjes om 06.30 uur en een kwartier later stonden we bij de receptie. Daar hoorden we dat de auto van de driver kapot was en de tour niet door kon gaan, balen. We hebben het ontbijt van het hostel meegepikt, nog even bijgeslapen en zijn uiteindelijk naar een lokaal zwembad geweest waar we hebben genoten van de zon, een lekkere lunch en het zwembad. Uiteraard ben ik ook in slaap gevallen op m’n strandbedje. Ligt toch lekkerder dan naast de wasmachine of een vloerkleed kan ik zeggen. Bij het hostel maakten we kennis met twee kamergenoten uit Amsterdam. Daar zijn we uiteindelijk mee uit eten geweest. En nu ga ik door naar La Paz!

Adios!

Tom