Lost City hike

Afgelopen week heb ik iets te laat de Vierdaagse gelopen, maar dit keer naar Lost City.

Dag 1 - You’ll never walk alone

Rond07.30 werd ik door de jeep opgehaald om eerst richting het kantoortje te gaan voor m’n betaling. Daarna reden we met onze groep nog zo’n twee uur richting het startpunt. Bij het startpunt kregen we instructies over de hike en de gidsen zeiden dat we nooit alleen zouden lopen in verband met de veiligheid. Hmm.. was dit een voorbereiding op wat komen gaat? In de volle zon startte de route na de lunch met zo’n zestien mensen (Spanjaarden, Colombianen, Fransen, Duitsers en uiteraard Nederlanders). Het was een pittige, steile, maar vooral mooie klim in de volle zon. Bij elke stop heb ik maar even een Gatorade gekocht en m’n shirt was zeiknat door al het zweten. Nog nooit heb ik zoveel gezweet. Na ruim drie uur kwam ik met de kopgroep aan op het kamp, het peloton volgde later. Even omkleden en lekker een duik nemen in de rivier, heerlijk! Het leek net of ik in Center Parcs was, zo tropisch, maar dan wel echt! Na het eten was het tijd om m’n bed op te zoeken om 19.00 uur.

Dag 2 - Singin in the Rain

Om 05.00 uur werden we allemaal gewekt, snel klaarmaken, ontbijten en gaan met die banaan! Dit keer startte ik in het peloton, maar al snel pakte ik weer een plek in de kopgroep. De uitzichten en de natuur zijn zo prachtig hier, echt om te genieten. Ook crosten we de grens met de indiges, de lokale bevolking. Van tevoren hadden we duidelijke instructies gekregen dat we niet zomaar foto’s mochten maken en hoe je het verschil tussen mannen en vrouwen kan zien. Iedereen loopt hier namelijk in een soort witte doek en vrouwen dragen een ketting en mannen een sjerp.

Voor de lunch mochten we weer lekker zwemmen in de rivier. Na de lunch maakte iedereen zich klaar voor de regen. Na een steile klim zo’n anderhalf uur door de modder, kwamen we aan bij het hoogste punt van de dag. Het verbaast me, maar ik ben niet gevallen! Uiteraard weer even een Gatorade gekocht om wat energie binnen te krijgen. Vervolgens gingen we dalen en weer zat ik bij de kopgroep. Bij het kamp begon het nog harder te regenen en we zagen de rivier stijgen per minuut. Ik weet niet of ik zo nat was van het zweten of de regen. Na het eten ging iedereen weer op tijd naar bed.

Dag 3 - Stairway to heaven

De dag startte vandaag om 04.45 uur in de rij bij de wc. Samen met veel andere reizigers had het eten of het water onze maag te pakken. Gelijk een hele medicijnenfabriek naar binnengewerkt en gelukkig deed dit niks af aan mijn positie. Vanaf het kamp vertrokken we met alle zeiknatte kleren in de tas weer om 06.00 uur richting de Lost City. We kwamen ook nog langs een kamp dat 1,5 maand geleden verwoest was door een landslide.Het zag er spooky uit. Daarna volgde pittige en steile klim richting Lost City van zo’n 1200 tredes. Bij elke hoek dacht ik dat de tredes op zouden houden, maar het ging maar door! Ondertussen droop het zweet aan alle kanten m’n lichaam af. Halverwege riep iemand dat het wel de stairway to heaven leek, het houdt niet op, niet vanzelf… Uiteindelijk kwamen we aan op de plaats van bestemming en wat was het prachtig én groot! Het zonnetje kwam ook nog door op het hoogtepunt en we kregen nog een armbandje van de locals. We kregen ook nog uitleg over de Lost City, maar waarom de stad verlaten is niet helemaal duidelijk. We werden allemaal ook nog even ondergekleurd met bladeren, want met de bladeren kun je jezelf schminken!

De 1200 tredes mochten we vervolgens weer naar beneden, maar eenmaal bij het kamp hebben we weer lekker gegeten. Of ja, lekker. Ik had geen trek met die maagproblemen, dus ik heb alles een beetje weg proberen te werken.De gids vertelde ons ook tijdens het eten dat we snel moesten vertrekken, omdat het vaak ‘s middags regent. Dan denk je dat het droogseizoen is… Het bleef lang droog, maar bij het punt waar we op dag twee steil omhoog moesten, ging het regenen en werd het een grote modderpoel. Ook kwam ik nog een wilde schorpioen tegen. Bij de brug beneden moesten de mensen in de kopgroep wachten op het peloton, want er zouden weleens landslides kunnen zijn. De rivier was ondertussen een grote modderstroom geworden, het kwam met bakken uit de hemel. Eenmaal aan de overkant, een kwartiertje bij het kamp vandaan kwamen we een landslide tegen die net naar beneden was gekomen. We moesten snel naar de overkant voor er meer rotsen naar beneden kwamen. En inderdaad, ik was net de landslide voorbij en er kwamen weer wat rotsen en land naar beneden terwijl iemand de landslide passeerde. Ik stapte zelf een keer op een rots die daarna naar beneden viel, maar gelukkig kon ik m’n balans houden. Bij de groep ontstond een beetje angst, want we liepen op de bergkam waar nog weleens meer landslides kunnen ontstaan. Daarna moesten we ook nog een paar watervallen passeren waardoor m’n waterproof schoenen niet meer waterproof zijn. Tot boven m’n enkels stond ik in het water in een harde stroming. Iedereen hielp elkaar het water door om veilig op het droge te komen. Daarna kwamen we na drie uur wandelen in de regen veilig op het kamp aan en was het tijd om de droge kleren te pakken. Onze gids ging nog terug om andere groepen te helpen bij de landslide, want het ging nog harder regenen en het goot zal zo. Uiteindelijk hoorde ik dat de groepen na onze groep door de rivier zijn gekomen, arm in arm. De landslide was dus te gevaarlijk. Iedereen vond het eng, maar uiteindelijk op het kamp was iedereen vol adrenaline.

Vandaag eindigde ik trouwens als laatste, omdat ik nog mensen had geholpen bij de watervallen. Nadat iedereen was omgekleed hadden we wel een gespreksonderwerp: het weer en bij iedereen die later binnenkwam werd gejuicht door alle groepen. Zelfs de gidsen stonden na te praten over de situatie, dus zo normaal zou het wel niet zijn.

Rond 18.00 uur, toen de meeste groepen al zo’n twee uur binnen waren, kwamen zoals elke avond twee oudere dames (ik schat ze 65 ) binnen en elke avond kregen ze al een applaus. Deze keer kregen de dames van iedereen een daverend applaus van wel een minuut, zo knap en fantastisch dat ze vandaag overleefd hebben! Ze waren helemaal gesloopt.

Sidenote: tijdens deze adrenalinetour vergeet je ook even al je maagproblemen.

Dag 4 - It’s the final countdown

De wekker ging weer om 05.00 uur en gelukkig hoefde ik niet aan te sluiten bij de rij van de wc. De tour startte met een klim en weer liep ik in de kopgroep. De laatste dag loop je dezelfde route terug als de heenweg en op veel plekken dacht ik: hé, zo verwoest was de natuur niet op de heenweg. De regen heeft er op dag drie dus wel een zooitje van gemaakt. Bij de eerste pauze kwam ik ook nog een bekende tegen uit Medellin. Zij was bezig met dag twee en heb haar nog even voorbereid op wat komen gaat. Na de snackpauze, toen we al drie uur hadden gelopen door de modder, moesten we nog een uurtje stijgen en daarna alleen maar naar beneden voor twee uur. We liepen veel door watervalletjes die zijn ontstaan door de regen Op de heenweg probeerde ik nog via stenen op het droge te komen, maar het maakte me (en de rest van de groep) niks meer uit. Iedereen liep weer tot z’n enkels in het water en alles was toch nog nat. Lekker van die zompige schoenen… Tijdens de laatste uren vroeg de gids aan mij of ik snel bij het einde wilde zijn, want ik rende als Speedy Gonzales de berg af. Daarna hebben we nog met heel de groep geluncht en ben ik richting het strand in Palomino gegaan. Even vier dagen relaxen en met de beentjes omhoog.

Wauw, wat was het een fantastisch maar soms ook heftig avontuur! Eentje voor in de boeken! Ook heb ik de was bij elkaar gezocht en weggebracht, want zo fris rook het allemaal niet meer. Ook douchen was weer heerlijk na vier dagen stinken.

Adios!

Tom