Argentijns Patagonië

Olaaa!

Na de W-trek in Chili ben ik weer teruggegaan richting Argentinië. Voor corona was dit een busrit van zo’n tweeëneenhalf uur, maar door het kromme beleid is er maar één grensovergang open waar elke dag 200 mensen over mogen. Om er zeker van te zijn dat ik de grens over kon, ben ik samen met vier anderen om 7.00 uur met de taxi richting de grens gegaan. Bij aankomst was het hokje van de Chileense grenscontroles wel open, maar de Argentijnen moesten volgens mij nog even hun roes uitslapen. Uiteindelijk waren we rond 11.00 uur de grens over en hadden we weer wat stempels bemachtigd in ons paspoort. Daarna moesten we in Rio Gallegos zien te komen, want daar zit het dichtstbijzijnde busstation richting El Calafate. Al snel kwamen we met z’n vijven tot de conclusie dat we nooit tegelijk vervoer konden regelen en al snel daarna had ik een auto weten te bemachtigen met twee anderen richting Rio Gallegos, top! Eenmaal aangekomen bij het busstation bleek dat we net de bus hadden gemist en de volgende ging pas om 20.30 uur. Eerst dus even wat boodschappen en wat cash gescoord. Vervolgens had ik twee opties:

1. Zo’n negen uur wachten op de bus richting El Calafate.
2. Al liftend in El Calafate zien te komen. Mocht dat niet lukken, dan kon ik altijd nog de avondbus pakken.

Ik koos voor optie 2 en de andere gasten waarmee ik was voor optie 1. Eenmaal langs de weg kreeg ik na een kwartier al een lamme duim. Gelukkig kwam er iemand langs die mij erop attendeerde dat er op zo’n tien minuten lopen een tankstation zat waar veel vrachtwagenchauffeurs pauze houden en de kans op vervoer daar het grootst is. Eenmaal bij het busstation heb ik een uur lang rondgelopen en alle automobilisten en vrachtwagenchauffeurs vriendelijk gevraagd of ze richting El Calafate moesten (een rit van ongeveer 250 km). Uiteindelijk waren er twee vriendelijke locals die mij mee wilden nemen. Het stel ging een weekendje weg vertelden ze mij onderweg in het Spaans. Gelukkig kwamen we met Google Translate, een beetje Engels en handgebaren een heel eind. ‘s Avonds om 19.00 uur kwam ik aan in m’n hostel en heb ik mezelf getrakteerd op een goede Argentijnse steak en een goed glas rode wijn. Als je wat cash hebt gescoord bij Western Union is het in Argentinië allemaal niet super duur. Bij WU kun je geld wisselen met de blue dollar rate en dan is één euro zo’n 220 pesos waard. Als je geld uit een ATM haalt of je betaalt met je pinpas, dan is één euro ongeveer 118 pesos. Het scheelt dus bijna de helft.

Zaterdagmiddag ben ik met de bus richting Perito Moreno gegaan, een mega grote gletsjer die blijft groeien, maar waar ook regelmatig stukken ijs vanaf breken. Heel vet om te zien en te horen!

Zondag ben ik al richting El Chalten vertrokken om weer een paar hikes te gaan doen. Zowel afgelopen maandag als dinsdag heb ik een tocht gelopen van zo’n twintig kilometer. Maandagochtend regende het helaas en ben ik wat later van start gegaan dan gepland. Onderweg ontmoette ik nog twee Franse gasten waarmee ik mijn tocht richting Lago Torres heb vervolgd. Onderweg hebben we sneeuw en regen gehad, maar eenmaal bij ons uitkijkpunt kwam de zon door. Eind van de middag heb ik met de Fransen nog een biertje gedronken op het terras. ‘s Avonds heb ik weer een culinaire maaltijd op tafel gezet: pasta met gele paprika en aubergine. De keuze aan groente is niet heel groot, dus ik wissel maar af tussen kleuren paprika’s en uien. Af en toen vind ik nog ergens een tomaat of aubergine.

Dinsdagochtend rond 9.00 uur vertrok ik richting Laguna de los tres. Vanuit hier heb je een fantastisch uitzicht op de Fitz Roy (gewoon een grote berg van zo’n 3400 meter hoog). De eerste drie kilometer was alleen maar omhoog, maar daarna werd de tocht aardig vlak, een eitje dacht ik. Daarna zag ik ‘t bordje staan dat ik nog maar één kilometer moest, dus nog tien minuten dacht ik… Ook kwam ik op dit punt Thijs en Paulien tegen die ik tijdens de W-trek al had leren kennen en samen met hen heb ik de laatste kilometer voltooid. Dit duurde een uur. We moesten nog flink stijgen de laatste kilometer. Het bergpad was erg smal en rotsachtig op bepaalde punten. Hoe hoger we kwamen, des te meer sneeuw er op het pad lag. Doordat er al meer mensen hadden gelopen was het pad soms ook erg glad. Gelukkig mocht ik een van de wandelstokken lenen van Paulien, want de mijne had ik in ‘t hostel laten liggen. Na een uurtje klimmen en glijden kwamen we eindelijk aan bij het uitzichtpunt, FANTASTISCH! We hadden ook geluk met het weer, want er was geen wolkje aan de lucht. Op het uitkijkpunt heb ik samen met Paulien en Thijs genoten van onze bammekes en hebben we even wat foto’s gemaakt voor het thuisfront. En toen de weg naar beneden. Doordat er al meer mensen door de sneeuw hadden gelopen was het pad nog gladder geworden. Op een gegeven moment dacht ik: nu niet naar beneden kijken. Ik liep namelijk op een smalle ijsbaan met aan de rechterzijde de afgrond. Het eerste deel was vooral glad en meerdere mensen, waaronder ik, gingen toch zo nu en dan even onderuit. Het verbaasde mij ook dat er toeristen waren die de tocht op sneakers liepen en waar ik me aan ergerde was dat deze mensen zorgden voor een enorme file. Na zo’n drie uur dalen waren we weer in El Chalten en heb ik genoten van een lekkere vette hamburger met een blond biertje.

De aankomende dagen doe ik even rustig aan. Door al die hikes is m’n knie een beetje gaan zeuren en ben ik een beetje moe. Vrijdag vertrek ik richting Bariloche om een cursus Spaans te gaan volgen van vijf dagen. Wel zo handig hier merk ik. In Buenos Aires wordt nog aardig Engels gepraat, maar ik merk steeds vaker dat buiten de grote stad de mensen alleen Spaans praten. Dus misschien moeten jullie de volgende blog vertalen in Google Translate ;)

Adios!

Tom